چه بی گناهند فرزندان بی پناهی که خانواده هیچ مسئولیتی در قبال این گلهای زندگی به عهده نمی گیرند و آنها را در جامعه رها می کنند.
فرزند دیگری به علت خودکشی مادر و اعتیاد پدر به موسسه گلستان علی پناه آورد
فرزندی که مادرش ناراحتی اعصاب و روان داشته و در پیش چشمان فرزندش خودکشی می کند، فرزندی که پدرش بدلیل اعتیاد متواری است و خبری از او نیست. فرزندی که تنها حامی او عمه اش می باشد ولی بدلیل مشکلات مالی او را به گلستان علی می سپارد به امید اینکه آینده بهتری برای او رقم بخورد.
براستی آینده این فرزندان که اینچنین در جامعه رها می شوند، چه می شود؟